الیکا عبدالرزاقی، بازیگر شناخته شده سینما و تلویزیون ایران، در یکی از قسمتهای برنامه «پامپ» شبکه نسیم، وقتی درباره پدرش صحبت کرد، فضایی متفاوت و غیرمعمول ساخت.
پدر او در سال زلزله رودبار و منجیل (۱۳۶۹) فوت کرده بود؛ زلزلهای بزرگ که بخش زیادی از شمال ایران را لرزاند.
در برنامه، هنگامی که مجری، آقای امیرمهدی ژوله، عکس پدر را به او نشان داد، الیکا با روایت لحظههای آن روز گفت که پدرش همان شب فوت کرده است نه اینکه زیر آوار بماند. این تأکید بر زمان فوت بود و او آن را با همان لحن گرم و طنز خاص خودش بیان کرد تا فضای برنامه سنگین نشود.
آقای ژوله هم با خنده گفت: «زشته من بخندم خب!»، و با هم در لحظهای که میتوانست غمآلود باشد، لبخند و خنده آوردند تا تلخی موضوع خیلی مستقیم احساس نشود.
الیکا سپس با لحن طنز ادامه داد که پدرش را «خدابیامرز آدم شوخ و خوشمشربی» توصیف میکرد، و همین باعث شد فضای گفتوگو سبکتر شود.
او در ادامه اشاره کرد که پدرش به دلیل عارضه قلبی همان شب زلزله در خانه میدویده در همان لحظه سکته کرده بوده و بعد از اینکه برای درمان به بیمارستان برده شده، به جای اینکه بر روی تخت بماند، گفتهاند کنار درخت بایستد تا زخمیهای زلزله از تخت استفاده کنند، و در همان لحظه سکته دوم میکند و فوت میشود. روایت او با لحن صمیمی و همراه با شوخی، حتی با بشکن زدن الیکا در کنار مجری همراه شد تا هم یاد پدر حفظ شود و هم درد موضوع خیلی سنگین و ناراحتکننده نشود.
این روایت خاص، نشان میدهد که الیکا ترجیح داده خاطره تلخ را با سبکی متفاوت، انسانی و حتی طنزآلود بیان کند تا هم یاد پدرش زنده بماند و هم بار احساسی برای مخاطب کمتر شود.
