در دنیای پرهیاهوی استریم، جایی که محتواهای سطحی مثل قارچ پس از باران سبز میشوند، فیلم جدید پلیدیِیت (Playdate) به کارگردانی لوک گرینفیلد و با بازی کیوین جیمز و آلن ریتچسون، امروز ۱۲ نوامبر ۲۰۲۵ (۲۲ آبان ۱۴۰۴) روی پلتفرم آمازون پرایم ویدیو منتشر شد. اما اگر منتظر یک کمدی بادی (دوستانه) پر از خنده و هیجان بودید، متأسفانه باید بگوییم این فیلم نه تنها انتظارات را برآورده نمیکند، بلکه مثل یک بمب ساعتی، مخاطب را به سوی خشم و ناامیدی میبرد. بر اساس نقدهای اولیه از منابع معتبر مانند AV Club و Rotten Tomatoes، این اثر با امتیاز پایین (حدود ۲۰% در راتن تومیتوز) به عنوان یکی از ضعیفترین کمدیهای سال شناخته شده است.
خلاصه داستان: از بازی بچهها تا هرجومرج مزدوران!
داستان پلیدیِیت حول برایان جنینگز (کیوین جیمز)، مردی مردانه با کت بادیساز و اخیراً بیکار از شغل حسابرسی جنایی، میچرخد. همسرش امیلی (سارا چالکی) پیشنهاد میکند که برایان نقش پدرخوانده تماموقت پسرش لوکاس (بنجامین پاجاک) را بر عهده بگیرد – پسری که عاشق رقص است و از قلدری همکلاسیهایش رنج میبرد. تلاشهای ناشیانه برایان برای بازی فوتبال آمریکایی با لوکاس در پارک، به ورود جف ایمون (آلن ریتچسون)، سرباز سابق با ظاهری شبیه جیآی جو و پدر پسر وحشی و پرجنبوجوش سیجی (بانکس پیرس)، منجر میشود. آنها فوراً یک “پلیدیِیت” (قرار بازی) ترتیب میدهند و سوار ون جف میشوند – جایی که آشوب واقعی آغاز میشود!
اما این فقط ظاهر ماجراست. جف رازی پنهان دارد: مزدورانی به تعقیبش افتادهاند و صحنههای اکشن فیلم، از مشتزنی در اتاق تعویض لباسهای زمین بازی تا تعقیبوگریزهای بیرمق، هیچ شباهتی به هیجان ریچر (سریال آلن ریتچسون) ندارد. فیلمنامه نیل گلدمن (نویسنده سریالهایی مثل Family Guy و Scrubs) خشکتر از کویر است و طنزها به سطح اسکچهای ضعیف MADtv سقوط کردهاند.
چرا این فیلم یک فاجعه است؟ نقدهای تند و تیز منتقدان
به عنوان یک منتقد هنری، گاهی باید خود را به قربانگاه بیندازیم – و پلیدیِیت دقیقاً همان نارنجک مرگباری است که حرفهمان را زیر سؤال میبرد. این فیلم کمتر از ۹۰ دقیقه طول میکشد، اما احساس میکنی در جهنمی سیزیفی (تکراری و بیپایان) گیر افتادهای. کیوین جیمز، ستاره King of Queens، با نگاهی افسرده و دیالوگهای بیمزه، انگار با اسلحه به سرش، بازی میکند. آلن ریتچسون هم به یک شوخی تکراری “غول احمق که بچهها را کتک میزند” تقلیل یافته و صحنههای اکشنش فاقد هیجان است – نه جیسون بورن، نه حتی یک مشتزنی خلاقانه!
حتی استعدادهای فرعی مثل ایسلا فیشر (رهبر “مافیای مادران” در زمین بازی)، پاول والتر هاوزر، استفن روت و آلن تودیک (به عنوان آنتاگونیست سیمون ماکسوکس) هدر میروند. صحنههای ADR (دوبله پسازتولید) چنان ناشیانه است که دهان بازیگران با افکتهای زشت جابجا میشود – گویی فیلم با قطعات یدکی ساخته شده! منتقدان ScreenRant آن را “غیرقابل تحمل با جوکهای قدیمی و سناریوهای باورنکردنی” توصیف کردهاند، در حالی که CBR کمی مثبتتر، شیمی بین جیمز و ریتچسون را ستوده، اما کلیت فیلم را ضعیف میداند.
آیا ارزش تماشا دارد؟ پیشنهادهای جایگزین
اگر عاشق کمدیهای بادی هستید، پلیدیِیت فقط ثابت میکند که استریمها چقدر از سینماهای سنتی عقب ماندهاند. این فیلم احترامی به مخاطب، هنر یا حتی خودش قائل نیست – مثل یک تبلیغ ون هوندا اودیسه با چاشنی خشونت بیمزه. به جای آن، فیلمهای برتر لوک گرینفیلد مثل The Animal یا Let’s Be Cops را ببینید، یا منتظر فصل جدید ریچر با آلن ریتچسون بمانید.
اطلاعات فیلم:
- کارگردان: لوک گرینفیلد
- نویسنده: نیل گلدمن
- بازیگران اصلی: کیوین جیمز، آلن ریتچسون، سارا چالکی، آلن تودیک، استفن روت، ایسلا فیشر
- تاریخ انتشار: ۱۲ نوامبر ۲۰۲۵ (آمازون پرایم ویدیو)
- ژانر: کمدی اکشن، خانوادگی
نظر شما چیه؟ این فیلم رو دیدید؟ در کامنتها بگید!
